Diep in de schaduw opererend van het acterend elftal bleken deze twee helden voor mij echter altijd op de voorgrond te staan. Zonder Henkie en Frankie was mijn zondag niet compleet. “De Zondag” dat was een duiding die het Eerste Elftal van G.D.A. betrof. Deze “zondagdienst” werd geleid door Henkie en Frankie. Zij waren overal, maar niet voor eenieder zichtbaar. Dat was de kracht van dit onovertrefbare duo. We hebben het hier over Henk Oosterwijk en Frank van der Burg. Jarenlang zijn zij de facilitair managers geweest van een bedrijf dat G.D.A.-zondag 1 was. Onbezoldigd. In een echte firma zou dit duo onbetaalbaar zijn geweest. Welnu, dat waren zij bij G.D.A. ook. Allemaal vrijwillige inzet. Onbaatzuchtig zetten zij op de zondagen privébelangen opzij om klaar te staan voor G.D.A.
Uiteraard zijn er vele anderen die vrijwillige inzet tonen voor G.D.A. Deze column moet dan ook in het teken worden gezien van een eerbetoon aan vrijwilligerschap voor deze fraaie vereniging.
“De Zondag” is niet meer. Het voormalige Derde Elftal fungeert nu als Het Eerste. Ook wel fraai dat Toine Daniels en zijn mannen na 15 jaar weer in Het Eerste staan. Ruisende bomen, wolkenwisselingen, een buitje afgewisseld door de zon die schuin achter de bomen zijn laatste herfststralen prijsgeeft op Madestein. Dat vaste zondagspatroon ligt achter ons, constateer ik met enige weemoed. Als je een groot deel van je leven op zondag met dit elftal begaan bent, dan kun je niet anders dan constateren, dat er een leegte is ontstaan. Maar doffe berusting heeft plaatsgemaakt voor de kansrijke vaststelling dat G.D.A. bruist. Jongerenteams die glansrijk presteren, begeleiders die deze teams met hart, ziel en zaligheid ondersteunen en, tot slot, het zaterdagselectieteam dat bovenin meedraait. Dat geeft G.D.A. weer de glans die het even heeft moeten ontberen. En het onvergetelijke duo Henkie en Frankie dan?
Welnu, Henkie gaat meer langs bij zijn “andere” rood-witte sportgenoten in ’s-Gravenzande. Zijn goed recht, na zoveel jaren G.D.A. Nooit zal ik vergeten hoe Henkie tijdens beslissingswedstrijden tegen LENS als linksback zijn tegenstander dolde. Die tegenstander was de toen 17-jarige Jordi Schoenmaker, rechtsbuiten, die later bij ADO Den Haag op diezelfde positie doorbrak. Jordi had op die zondagen totaal niets in te brengen tegen “opa”, zoals het G.D.A.-publiek liefdevol scandeerde. Henk zal zich nooit laten voorstaan op deze glansrijke prestatie, maar het G.D.A.-publiek was ongelofelijk trots op deze “koele” G.D.A.-held. Henkie was trending topic bij de koffieautomaat, op het werk, de volgende maandagochtend. En Frankie? Wel, die keepte op hoge voetballeeftijd in een cultelftal, het Vijfde, van G.D.A. Zijn kwaliteit was dat hij de ballen “naar zich toekeek”. Hij hoefde niet zoveel te bewegen, want Frankies dwingende ogen dreven de bal in zijn handen.
Frankie blijft op zaterdag “managen”; regelt de vriendenclublotto en zoveel meer. Toen ik met mijn rockband SteamRock in augustus op het Loosduinse Hoofdplein moest optreden, regelde Frankie een G.D.A.-poloshirt dat ik vol trots aan het publiek heb getoond tijdens dat concert. Daar waren niet alle toeschouwers blij mee, maar als rechtgeaarde G.D.A.-er heb ik daar lak aan.
Ik denk aan de mooie zondagen met Henkie en Frankie. Dank voor alles.
Theo van Daalhoff --- columnist G.D.A.
