Een woord van respect voor Herman van der Lans
Alweer is een betekenisvolle GDA-er geroepen naar het hiernamaals. Herman van der Lans, uit die
mooie familie Van der Lans, die zovele voetballers heeft voortgebracht voor onze club GDA. Herman
was een formidabele keeper, zeer stijlvol en nooit overdreven. Nog nooit heeft een scheidsrechter
hem hoeven te berispen. Herman was eigenlijk té netjes in die Loosduinse doelmond. Maar daar
dwong hij ook respect mee af.
Een zeer beschaafde heer; toonbeeld voor wat voetbal vermag te zijn in een tijd waarin clubtrouw
onomstotelijk was en waarbij GDA uit dorpsgenoten bestond, hooguit aangevuld met Hagenaren die
algauw vertrouwd raakten met de Loosduinse mores: tuinders, groente telen en dus groene handen
hadden. Die Haagse invloed kwam natuurlijk wel door al die nieuwbouw, maar toen Herman van der
Lans “onder de lat” stond om onze dorpse eer te vertegenwoordigen, was hij de onomstotelijke
NUMMER EEN. Een bijzonder atletische jongen, die ballen uit de linkerhoek ranselde en in iets
mindere mate uit de rechterhoek. Een genoegen om te aanschouwen. Nooit overdreven, nooit
schreeuwen en nooit ongenuanceerd. Bij zulke voetballers is puur het aanschouwen al voldoende
reden om in het geheel niet te denken aan rellen.
Bijzondere man. Stoïcijns tot op het bot in “zijn” domein, de “zestien”. Herman, je bent de derde
HERMAN op rij van wie wij binnen één jaar afscheid moeten nemen. Smid, van Bree en nu JIJ, Van der
Lans. Ik zal nooit vergeten hoe ontzet jij was, het was 1982, toen mijn vader – ook Herman –
overleed. Oud-voorzitter. Jij omhelsde mij, volledig verbijsterd, in tranen en ontroerd. Dat deed mij
wat. Jij was dé keeper, een glansrijke doelman, stijlvol. Ook als mens. Genuanceerd, intelligent,
fijnbesnaard. Nu ben IK in tranen, fijne man, boegbeeld van een geweldige generatie GDA-ers.
Je was één van de doelmannen die GDA in glorierijke jaren op de kaart heeft gezet. Je zag er –
onbedoeld – uit als een filmster. Die kaaklijn die je regelmatig terugziet in het Geslacht Van der Lans.
En het totaal ontbreken van arrogantie. Fijne, lieve man. Altijd vragen naar de familiebevindingen.
Terwijl Herman soms, als doelman, vér boven ons stond. Ach, wat en hoe vaak heb ik niet verbaasd
langs de GDA-lijn staan kijken naar zijn reddingen. Die zijn hem helaas nu niet meer vergund. Ik dank
je, Herman, je was groots. Je was groots en vol aandacht, zelfs toen, in 1982.
Ik zou wensen dat ik jou een mooi plekje gunde daarboven. Bijvoorbeeld met Jan Wagenaar, Toob van
der Meer, Willem Peters en mijn vader Herman. En dat ze jou mogen inschieten. En niet zeuren als ze
je in je rechterhoek pakken, Herman. Iedereen heeft een zwakke plek..... De mijne heb je nu al
gevonden...... Het doet pijn Herman. Bedankt voor alles wat je GDA gebracht hebt, wat je jouw familie
gebracht hebt. Je was een geweldige keeper en vooral een edel mens.
Theo van Daalhoff --- columnist GDA
