Vooraf vonden de gebruikelijke taferelen plaats: beide verenigingen kennen aanhangers die het nodig vinden om elkaars complex te bekladden. Ik ben daar eerlijk gezegd wel klaar mee. Tien jaar terug, toen S.V. Loosduinen te gast was bij GDA, hadden onverlaten op 17 december een heuse kerstboom op de verwijderde middenstip van ons hoofdveld geplaatst. Ik was toen trainer/leider van GDA B-3 en ik hoefde mijn jongens niet te instrueren wat daarmee gedaan moest worden. Het was 09.00 uur en ‘mijn’ boeven van de B-3 trokken de kerstboom eruit en legden de gehavende middenstip terug. De kerstboom werd in een emmer gezet en geplaatst op de tafel in kleedkamer 3. Voor wat betreft de toekomst weet ik, dat de besturen van zowel GDA als S.V. Loosduinen willen kappen met deze destructieve geintjes. Het zijn immers vrijwilligers die alle troep moeten opruimen. Bij deze een uitnodiging aan ‘onverlaten’ om bij een hernieuwd treffen tussen onze buurverenigingen wat coulanter met elkaar om te gaan. Zo wordt het helemaal niks.
De wedstrijd was voor GDA helemaal niks. S.V. Loosduinen walste over GDA heen. Dat deed pijn. Mister GDA, Dennis Lubout, keek mij met zwarte ogen aan na het douchen. Een woordenwisseling bleef uit; wij begrijpen elkaar. Maar die wederzijdse blik deed wederzijds pijn. PIJN. Pijn tot op het bot. Dat nota bene Mister GDA verondersteld werd het team te dragen, is een gotspe op zijn respectabele voetballeeftijd. De enige die niet verzaakte…. Dat geeft te denken.
Ricardo Smit, in voetbaljargon ‘een ingehuurd zangertje’, probeerde GDA nog op te peppen. Maar toen hij begon aan het nummer ‘Laat Me’, met discobeat, liep een trouwe GDA-dame betraand weg, vanwege familieverdriet. Ik moest heel even denken aan mijn eigen muzikale activiteit: zanger in een rockband, met behoorlijk wat optredens. Ik ga niet in de GDA-kantine staan; die zitten niet te wachten op Deep Purple.
Ik zit, gedeprimeerd, op een balk, bovenop de tribune. Een 1-5 nederlaag. Ik hoor dat het met GDA niet goed gaat. Dat zeggen mensen om mij heen. Ik zit alleen, reageer niet. GDA is immers mijn club. Er zal toch wel perspectief zijn? Dan pak ik mijn telefoon. En kijk naar verslagen van de JEUGD van GDA. Wekenlang, maandenlang, staan er prachtige verslagen over heroïsche GDA-helden op de website en ik constateer, dat wij weldegelijk toekomst hebben. Bij de afdeling GDA JO-8 prijkt telkens de naam van LEVI. Dat is mijn achterachterneef. Ik ben trots op hem. Het enige familielid dat, behalve mijn vader, in een selectieteam speelt en aanhoudend scoort.
Dankzij nieuw bloed blijft GDA levendig en boeiend. Wij beschikken over een fantastisch sportcomplex en, getuige de bovengenoemde dorpsderby, over geweldige mensen die onze club, als vrijwilliger, gestalte blijven geven. Hulde aan de vrijwilligers. En natuurlijk aan mijn achterachterneef LEVI van Holstein, die ik later, hurkend achter mijn rollator, mag aanschouwen in de Hoofdklasse Zaterdag, bij GDA.
Uw columnist --- Theo van Daalhoff --- met meer dan hulde aan onze vrijwilligers.
