Verdedigers vielen om vanwege de lucht van Johnny Walker, die uit de poriën van deze “diehards” kwam. Op het veld waren aanstekers uiteraard verboden op nieuwjaarsdag. Avant la lettre zouden namelijk aanslagen van het niveau Al Quaida zo maar kunnen plaatsvinden. Voetballers in Engeland gingen gewoon door met alles wat zij gewend waren: ongebreideld eten en zuipen en na twee uur slaap gewoon aantreden in de Londense mist tegen befaamde tegenstanders als Liverpool en Arsenal. Niemand zeurde over het consumptiegedrag van de heren voetballers: iedereen zoop ongebreideld en meer dan de helft van de spelers stond stomdronken op het veld.
Ik ben gek op dit soort nostalgische taferelen. Tegenwoordig zijn er bij de profclubs allerlei moderwetse kneuzen in dienst: voedingsdeskundigen, slaapdeskundigen, therapeuten, psychologen, masseurs, mediatoren, media-adviseurs (!), noem maar op. Zinloze parasieten. De enige relevante functionarissen zijn materiaalmensen/elftalbegeleiders en een fysiotherapeut. Zoals wij bij GDA hebben. Misschien ook nog een of andere verloren columnist, zo’n zinloze eikel die zijn schrijfsel slijt aan een vereniging en zodoende tien lezers aan zijn zijde weet. Zo hoor ook IK tot het legertje zinloze toevoegsels…..
Dan die heerlijke rauwe Britten! Sneeuw? Afkeuren? No way. Toen ik Engels studeerde, zat ik in een totaal andere wereld dan die gruwelijk harde voetbalwereld van dat gekke eiland links van ons. We moesten grammatica studeren en Southern British spreken. Maar ik had een onmiskenbare hang naar de rauwe kant van het voetbalgebeuren. Ik genoot van baggeren in de sneeuw, snot uit de neus van George Best (kon ook coke zijn geweest, of kalk van de zijlijn), kou, sneeuw en regen en een bal die in de blubber bleef steken. PLOKKKK. Dode bal. Ook wel leuk.
Dat dodelijke contrast van dat beschaafde Engels, tegenover die rauwe voetbalwerkelijkheid in Engeland, werd mijn onderzoeksterrein. De meest dwaze hooligans werden onderwerp van sociologisch onderzoek; een nieuwe cultus of religie, in alle waanzin die daarmee gepaard ging, ontstond en ook in onze mooie stad deden dwazen de gekste dingen in het Zuiderpark.
Toen werd het februari 2005. Het had gesneeuwd. Ik was leider van C-4 van GDA. Een zonnige zaterdag. Geen wedstrijd. Wel trainen. Eén jongen belde mij de avond ervoor. Met de vraag of we écht gingen trainen.
Mijn wedervraag was: “Heb jij Engels op school?” Zijn bevestigend antwoord was voor mij reden om het volgende antwoord te geven: “We hebben 16 man in de C-4. Wie niet komt trainen, gaat drie weken op de bank zitten”. Op die fraaie zaterdag trainden 16 man, afwisselend in het sporthonk of op het veld. Rondjes rennen. Drie uur lang. De trainer, columnist van GDA, deed uiteraard mee. In mijn achterhoofd zag ik George Best, snuifneus, en hoorde vaag mijn Engelse professor, de heer Westerbeek, het dangling free adjunct met zijn leerlingen bespreken tijdens de Engelse les. De sneeuw was mooi, de oranje bal, geleend van de selectie, was goed zichtbaar en ik dacht maar aan één ding.
Geef mij papperige sneeuw. Dan gaan we voetballen. En als die bal doodvalt in het zestienmetergebied? Gewoon doorraggen. Op zijn Engels. Niks winterstop.
Theo van Daalhoff --- columnist GDA
