Afscheid van George Jansen bij het G.D.A.-terrein
Vanmiddag, 22 mei 2021, om 13.00 uur, speelde George Jansen zijn laatste wedstrijd op GDA. Honderden GDA-ers defileerden voor George. Zijn laatste wedstrijd sloot hij, ruimschoots winnend, af. Hij was vanmiddag in onze dromen de veelvuldig gescoord hebbende spits, die onder fakkellicht en met een daverend applaus werd uitgeluid.
Wás het maar zo, dat dat uitluiden geschiedde richting kleedkamer. Zo was het immers niet. George werd naar zijn laatste rustplaats geleid. Vele mooie witte rozen vielen George ten deel. George heeft, naast zijn drukke werkzame leven en vele (fysieke en vrijwillige) arbeid voor GDA – waar de sporthal één van de trofeeën is waarvan GDA nog steeds de vruchten plukt – als GDA-coryfee decennialang als monument gefungeerd.
Enerzijds heeft zijn inzet hem tot monument verheven; anderzijds heeft zijn gezin daarin een niet te onderschatten rol vervuld. Eega Ilja en de geprezen George kregen een dochter en een zoon. De zoon, Che Jansen, heeft op zijn conto staan, dat hij één van de belangrijkste spelers is geweest in de tijd dat GDA een relatieve grootmacht werd in het amateurvoetbal: dit alles bij GDA. Bij GDA werd en wordt onbetaald gevoetbald, terwijl de zoon van George en Ilja gewoon scheppen geld had kunnen scoren bij een willekeurige club op loopafstand.
Dat tekent de familie Jansen. Boegbeeld van clubtrouw. Niks hebben met clubhoppen. “Ouders langs de lijn”, van “O, o, Den Haag” kreeg gestalte door deze clubtrouwe familie Jansen. Ilja, met een team van vaste clubdames op de tribune. George struinde dan overal rond waar er “mild gestuurd” moest worden. Dat vond ik altijd zo opvallend aan George. Hij had voetbalverstand en droeg zijn kennis en mening mild over aan diegenen die er wat mee konden. Maar nooit dwingend. Een gave. Vanmiddag. Madesteinweg 10. De rouwstoet nadert GDA. 250 mensen, schat ik. Fakkels ter hoogte van de dug out van het hoofdveld. Ook vuurwerk. Ontroerend. De aanwezigen tonen respect door in hun handen te klappen. De rouwstoet houdt stil. Witte rozen, práchtige witte rozen worden op de motorkap van de rouwauto gelegd door talrijke GDA-ers. Het onvermijdelijke lied volgt: “Overal waar je komt hoor je GDA”. Zelfs enig gelach ontbreekt niet als wij gezamenlijk ervaren, dat het uitbundige “outtro” van la-la-la niet gepast is. Dan stapt de familie uit de volgauto. Ilja, de prachtig stralende weduwe, glimlacht eventjes en deelt kushandjes uit als dank. Che, ook hij, heeft, ondanks het verlies van zijn dierbare vader, een vette glimlach over voor zijn clubgenoten. Zuslief aanschouwt dit en ik krijg het kwaad als hun nazaten uitstappen en tranen plengen. Mij daarbij de vraag stellend waarom het leven zo hard is en zij hun opa moeten missen, die leuke, ondernemende, geinige vent? Altijd grappig met hun. En hij is er niet meer.
Welnu, zo ervaren wij dat nu, op GDA. Mensen als George zijn eenvoudigweg niet te missen. Vol kennis, levensvreugde, vaardigheid, wijsheden, humor. En leidend in het verenigingsleven. Al was het maar bij de nieuwjaarsborrel, George! Ilja en al onze geliefde dames van GDA in een mooie jurk, ons allen een goed nieuwjaar wensend met prosecco. De symboliek daarvan is veelbetekenend voor onze onderlinge verbondenheid. George, daar ben je op 1 januari niet meer bij. Grote GDA-man, coryfee, alwéér één uit die gouden tijd: rust zacht. Je hebt je sporen verdiend en een glansrol vervuld voor GDA. Dus: George, je hebt vandaag ruimschoots gewonnen. Gefeliciteerd. Maar we gaan je missen
Theo van Daalhoff - - - columnist GDA
