Coronastilte op GDA. Dat is geen moord.
Het rood-witte hart bloedt. Stilte op Madestein, stilte overal. Kunstmatig geluid vanaf tribunes in de Eredivisie en bij interlands. Moeilijk te verteren, dat geluid. Namaak. Niet doen.
Deze coronacrisis behoeft geen kunstmatige toevoeging van wat er ooit was: gepassioneerde toeschouwers. Nee, veeleer de wens om de naaktheid van deze tijd onder ogen te zien. Stilte. Uiteraard een totaal ongewenste stilte. Ik fiets op een fletse donderdagmiddag langs GDA. Stilte.
Twee uur daarvoor in het centrum van Den Haag nog twee broers gesproken: al 50 jaar scouts bij Sparta. Zeiden daar dat ook het zichzelf altijd reddende GDA het moeilijk heeft.
Ik denk even na. Ja, vroeger was je altijd op GDA. Je had niet zoveel afleiding. De club was je sociale ontmoetingsplek. Je kon vragen of je een keer kon meetrainen met de selectie of je werd op allerlei vlakken geholpen, omdat er allerlei deskundigen waren, die zich na het voetballen verzamelden aan de tap.
De sociale verbinding die GDA is. Die mooie familie. Het laatste clublied van GDA maakt daar gewag van.
Die enorme uitbundigheid van de tijd van dat clublied is er niet meer. De wereld is veranderd. Individualisering, Internet, games,
persoonlijke omstandigheden en het gegeven dat wij dus niet vaak meer terugvallen op dat vertrouwde netwerk, dat wij vroeger massaal troffen in de kantine, vooral na de wedstrijd van GDA-1, op zondag.
De oude katholieken, ja, die voetbalden op zondag.
En het was leuk, gezellig en nuttig.
Je regelde een schoorsteentje, badkamerkraan of tegelwerk, want er zat altijd wel een vakman aan een biertje.
Zo heb ik het bij een “harde Haagse” vereniging meegemaakt – niet GDA dus – dat een advocaat als adviseur van het bestuur in de kantine stond te bieren . Hij stond voetballers en clubleden, vaak van rauwe Haagse snit, bij om hun door Justitie betrapte handelingen van adequate repliek te dienen in de rechtszaal. Alles bierde door elkaar heen.
Het kon nóg gekker. Lang geleden. GDA speelde uit bij een club in Zoetermeer. Gelijkspel. Tegenstander en GDA stonden massaal in de kantine. De voorstopper van de tegenstander was vrijgekomen na de moord op de oom van drie van mijn collega’s. De omgekomen man werkte op het op de snelweg gelegen tankstation naar Den Haag. Al meer dan 40 jaar denk ik daaraan. Een brave man omknallen omdat eikels wat geld willen....
“Ome” Willem Peters, voor ouderen bekend als “Mister GDA”; naar hem is onze sporthal vernoemd, bekeek het tafereel misprijzend toen de moordenaar van de oom van mijn drie collega’s een dikke slok uit zijn bierfles nam. “Die vent heeft een tankmedewerker vermoord en wordt nu omringd door mooie vrouwen”.
Ik zie dit tafereel nog steeds voor me. Nederland kreeg te maken met drugs. Gebruikers hadden daar kennelijk geld voor nodig. Zo werd een keurige tankbediende één van de eerste slachtoffers. En twee jaar later stond een goed uitziende moordenaar, na zijn straf te hebben uitgezeten, als geslaagd voorstopper, de complimenten van zijn verenigingsgenoten in ontvangst te nemen. En ik zag hoe Ome Willem Peters, de man met de vette lach, naar wie onze sporthal is vernoemd, zich zat op te vreten. Ik kon niks doen.
“Ome Wim, hij heeft de oom van mijn drie collega’s vermoord, maar het recht heeft gesproken”.
Dit verhaal relativeert de coronastilte. Leert mij te accepteren dat wij nu niet voetballen of als toeschouwer van het spel kunnen genieten. En bovendien één ander ding: in mijn lange leven heb ik “Ome Willem Peters” één keer, ingetogen, kwaad gezien. En dat maakte grote indruk op mij. Nooit meegemaakt. Ik denk dat ik de enige ben die “Ome Willem” met een traan in zijn ogen heb gezien.
Daarbij verbleken de coronamaatregelen.
Theo van Daalhoff - - - columnist GDA
